W 1940 r. zajęły Danię i Norwegię, następnie Holandię, Belgię i Luksemburg oraz Francję (całkowicie w 1942 r.). Po kampanii na Bałkanach i okupowaniu Jugosławii oraz Grecji III Rzesza w czerwcu 1941 r. ruszyła militarnie również na Związek Sowiecki, z którym wcześniej zawarła pakt o nieagresji.

Belgia, Holandia, Luxemburg, Francja, Dania, Norwegia znalazły się pod okupacją niemiecką w roku 1940 gdy Wehrmacht odniósł największy sukces pobijając je w bardzo szybkim czasie. Zaczynając od Holandii, wojska tego kraju stawiały zacięty opór wojskom niemieckim co zaskakiwało wojska niemieckie i samych nazistów. Opór Holendrów został przełamany w wyniku bombardowania największego portu holenderskiego Rotterdamu. Przyspieszyło to kapitulację armii holenderskiej lecz nie rządu holenderskiego. Rząd i królowa Wilhelmina w raz z rodziną postanowiła schronić się na wyspach brytyjskich i kontynuować opór wobec okupantów niemieckich. W przemówieniach radiowych wzywała naród do walki. Holendrzy pomimo klęski zaczęli tworzyć ruch oporu. Sam Hitler uznał holenderską królową za jedną z najniebezpieczniejszych osób w Europie. Wszelkie jednak próby likwidacji królowej spełzały na niczym. Okupowana Holandia miała się stać według zamierzeń nazistów częścią III Rzeszy. W działaniach zmierzających do tego celu władze okupacyjne miał wspomagać Holenderski Ruch Narodowosocjalistyczny. Rozpoczęły się prześladowania żydów oraz ich deportację do obozów zagłady. Następowało to oczywiście po dokonaniu grabieży majątków żydowskich. Holenderscy Żydzi byli bardzo zamożni zajmowali się bowiem obróbką diamentów, posiadali cenne zbiory sztuki które bardzo interesowały nazistowskich dygnitarzy. Żydzi zostali zmuszeni do życia w ukryciu czego najlepszym przykładem jest chociażby los Anny Frank. Przemysł Holenderski został przyporządkowany przemysłowi III Rzeszy. Na czele administracji cywilnej Hitler postawił zasłużonego dla reżimu nazistowskiego polityka Arthura Seyssa Inquarta, który sprawdził się na terytoriach austriackich, przyłączonych do III Rzeszy w 1938 roku. Teraz miał spacyfikować Holandię. Kilka tysięcy Holendrów zgłosiło się do SS, utworzono nawet Narodowosocjalistyczny Legion Holenderski walczący u boku III Rzeszy w wojnie ze Związkiem Radzieckim. Nie zmienia to faktu, że wielu Holendrów zapłaciło często najwyższą cenę za działalność ruchu oporu. Gdy III Rzesza zaczęła ponosić klęski na froncie wschodnim i zachodnim Holendrzy postanowili pomóc aliantom. Operacja Market Garden okazać się miała klęską aliantów jednak pokazywała że naród holenderski potrafi podjąć walkę, wielu Holendrów pomagało w opiece nad rannymi spadochroniarzami, a niekiedy sami chwytali za broń Odpowiedzią władz niemieckich było wprowadzenie stanu wyjątkowego na terenie okupowanej części Holandii , co zaowocowało falą głodu na tych terenach. Holendrzy mieli okazywać jeszcze przez długie lata wdzięczność żołnierzom polskim próbującym pomóc Holendrom w ich drodze do niepodległości. Holandia została wyzwolona dopiero w maju 1945 roku gdy wojska niemieckie postanowiły w obliczu katastrofalnej sytuacji militarnej skapitulować przed wojskami alianckimi. Arthur Seyss Inquart został schwytany przez żołnierzy Kanadyjskich w połowie maja 1945 roku. Osądzony w Norymberdze i stracony przez powieszenie. Okupacja Niemiecka pozostawiła jednak trwały ślad w społeczeństwie holenderskim do dziś. W latach 80- tych i 90- tych zdarzały się ataki na kibiców niemieckich drużyn piłkarskich. Gdy tylko autobus z niemieckimi kibicami bądź piłkarzami jechał w stronę stadionu był obrzucany kamieniami. Do dzisiaj Holendrzy choć znają język niemiecki nie chcą mówić w tym języku. Prędzej można porozumieć się po angielsku niż po niemiecku. Belgowie pamiętając o tym co spotkało ich kraj i społeczeństwo podczas I wojny światowej postanowili zainwestować w system fortyfikacji. Społeczeństwo belgijskie stało się nieufne nawet wobec państw dawnej Ententy. Belgijski plan obrony zakładał że wojska alianckie zostaną wpuszczone na tereny Belgi tylko gdy wojska niemieckie znajdą się w rejonie Brukseli. Belgowie mieli nadzieje że tereny ufortyfikowane uchronią ich kraj przed wojskami niemieckimi. Armia Belgijska mogła się poszczycić Twierdzą Eben-Emael z potężnymi schronami i artylerią. Z załogą składającą się z 800 żołnierzy. Słabością miał się okazać brak obrony przeciwlotniczej. Belgowie nie przewidzieli jeszcze jednej ważnej rzeczy. Świat zmienił się od roku 1918 armie państw świata miały czołgi , samoloty. W armii belgijskiej było niewiele czołgów samolotów. Gdy w maju 1940 roku armie niemieckie przetoczyły się przez Holandię Belgia poczuła się zagrożona nie chciała jednak wpuszczać na swoje terytorium wojsk francuskich i brytyjskich. Wciąż uważano że Eben-Emael powstrzyma wojska niemieckie na tak długo że możliwe będzie ściągnięcie wojska belgijskiego i odrzucenie wroga. Twierdza Eben-Emael padnie jednak w wyniku akcji 80 spadochroniarzy niemieckich wyposażonych w ładunki wybuchowe. 800 żołnierzy poddało się bez większych walk wojskom niemieckim w ciągu kilku godzin walk!. Droga do Brukseli oraz do Francji staje otworem. W tedy dopiero rząd Belgijski decyduje się na pomoc Francji. Granicę przekracza jedna francuska dywizja ! z niepełnymi stanami dywizyjnymi. Rząd Belgijski ucieka do Francji inaczej postępuje król Leopold III, woli mimo nalegań rządu pozostać wśród żołnierzy. Wkrótce zostanie aresztowany w areszcie domowym przez żołnierzy niemieckich. Król będzie się starał unikać inicjatyw politycznych. W listopadzie spotyka się z Hitlerem w Berchtersgarden, w górskiej rezydencji Hitlera. To spotkanie będzie traktowane na równi ze zdradą przez emigrację belgijską. Oczywiście nikt nie chce pamiętać o tym że dzięki mediacji króla zostaje wypuszczonych z obozów jenieckich ponad 50 tysięcy belgijskich żołnierzy, do tego jeszcze zostanie polepszona sytuacja materialna Belgów. Król pozostanie jednak jeńcem aż do roku tym samym czasie Belgia zostaje podporządkowana administracji niemieckiej. Zaczyna działać belgijski ruch nazistowski z Leonem Degrelle na czele. To o nim Hitler miał powiedzieć, że "gdyby miał syna to chciałby by swym fanatycznym oddaniem przypominał Dergle". Walonowie oraz Flamandowie, którzy wierzą ślepo w nazizm zaciągają się na ochotnika do Wehrmachtu, SS. Zostaje utworzone belgijskie SS z Degrelle na czele. Powstaje Legion SS Wallonien, walczący z niezwykłym fanatyzmem na froncie wschodnim. Ruch oporu istnieje jednak jest słaby. W roku 1944 ziemie belgijskie zostają wyzwolone z rąk niemieckich. Nie dojdzie jednak pełnego osądzenia nazistowskich zbrodniarzy belgijskich. Leon Degrelle ucieknie do Hiszpanii gdzie umrze w roku 1994. Nigdy nie stanął przed sądem i nie odpowiedział za swoje czyny. Do dziś w Belgii żyje wielu dawnych belgijskich nazistów członków SS, których spotkały nie wielkie kary. W zeszłym roku doszło do protestów dawnych belgijskich SS manów służących w Waffen SS. Domagali się rent ze strony państwa niemieckiego. Zapominając, że wojska SS zostały uznane za organizację przestępczą. Luxemburg- Te niewielkie państwo otoczone przez Niemcy Francję i Belgię szybko wpadło w roku 1940 w ręce III Rzeszy. Nie wielka armia luxeburska nie była w stanie stawić długiego oporu wojskom niemieckim ale tak jak armia holenderska stawiła symboliczny opór. Wielka księżna Charlotta nie miała zamiaru postępować tak jak Leopold III w Belgii. Wybrała emigrację i walkę razem z rządem, przeciwko okupantom. Co dziennie od roku 1940 do 1945 przemawia przez BBC do swoich poddanych i zachęca do tworzenia ruchu oporu. Luxemburczycy pozostaną wierni tym wezwaniom. W każde urodziny królowej, po każdej pacyfikacji strajków, prześladowaniu żydów mury stolicy Luxemburga jak i miast pokrywają się portretami władczyni. Członkowie ruchu oporu giną z okrzykami na cześć władczyni. Naziści przejmują administrację, na której czele staje Gustav Simon nazista znany ze swojej brutalności i ślepego oddania Hitlerowi. To on wydaje wyrok śmierci na rodzinę książęcą i wyznacza nagrodę za informacje o pobycie księżnej Charlotty. Luxemburg pozostanie do połowy kwietnia 1945 pod władzą nazistów, gdy zostanie wyzwolony przez wojska amerykańskie. Również w roku 1940 Dania i Norwegia w wyniku Niemieckiej Ofensywy nazwanej Weserűbing dostają się pod panowanie niemieckie. Walki skromnych sił duńskich trwały dwa dni. Dania stała się protektoratem III Rzeszy, mógł działać parlament . Król nie uciekł za granicę. Nie oznaczało to, że sprzyjał Niemcom. Sprzyjał powstaniu ruchu oporu, a jego pałac w Sorgenfri był jedną z siedzib ruchu. Następca tronu uciekł do Wielkiej Brytanii gdzie zaczął tworzyć ruch oporu. Sam król jednak nie rezygnował z prostego trybu życia podczas okupacji, codziennych spacerów bez eskorty po ulicach Kopenhagi, rozmów z poddanymi. Dziwiło to Niemców, którzy nie mogli uwierzyć w to co widzą. W okupowanej Danii Niemcy nie wprowadzili restrykcyjnych przepisów antyżydowskich. Społeczność żydowska nie była liczna liczyła około 3 tyś ludzi, którzy zostali ewakuowani dzięki królowi Danii do Szwecji. Władze niemieckie nigdy nie wymagały wprowadzenia na tych terenach noszenia żółtej gwiazdy Dawida. Duńscy naziści będą jednak w stanie wstępować do formacji SS. Jak się szacuje co najmniej 12 tyś Duńczyków znalazło się w tej formacji. Dania zostaje wykorzystana jako baza dla niemieckich okrętów podwodnych oraz samolotów. Zostanie wyzwolona dopiero w roku 1945, gdy na te tereny wkroczą Brytyjczycy. Norwegia- znalazła się w roku 1940 pod okupacją wojsk hitlerowskich. Walki trwały jednak dłużej niż w Danii. Niemcy ponieśli znaczne straty wojskowe zwłaszcza jeśli chodzi o flotę. Najwyższa władza spoczywała w rękach komisarza Rzeszy Terbovena. Istniała Norweska Partia Faszystowska kierowana przez Widkuna Quislinga, który został postawiony na czele pro- nazistowskiego rządu Norweskiego, w praktyce jednak najwięcej do powiedzenia miał komisarz Rzeszy Josef Terboven. Król i rząd udali się na emigrację. Norwegowie nie złożyli broni. Choć dość sporo Norwegów znalazło się w SS to jednak byli i tacy, którzy walczyli i to dość skutecznie z okupantem. Norwegię wykorzystywano jako bazę dla niemieckiej floty, jako miejsce produkcji ciężkiej wody tak potrzebnej dla niemieckich prac nad bronią jądrową. To w portach norweskich bazował największy niemiecki Pancernik Tyrpitz. Norwegia była bardzo ważną bazą surowcową gdzie były składowane surowce sprowadzane ze Szwecjii. Tak samo jak Dania Norwegia będzie wyzwolona w roku 1945, Niemcy poddali się wojskom brytyjskim. Rozpoczęły się procesy kolaborantów wśród nich Vidkuna Quislinga skazanego na śmierć. dodaj komentarz »
We wrześniu ruszył proces legislacyjny w Radzie UE, który ma doprowadzić do planowanej od dawna reformy Unii Celnej. Proponowane rozwiązania mają ułatwić procesy celne dla przedsiębiorstw. – Uproszczenie procedur, cyfryzacja, wdrożenie nowych programów, w tym „Trust & Check” mają wzmocnić bezpieczeństwo procesów celnych, a

TRAKTATY•TRAKTAT PARYSKI - podpisany 18 kwietnia 1951 na okres 50 lat, przez Niemcy, Francję, Belgię, Holandię, Luksemburg, Włochy. Wszedł w życie w lipcu 1952. Na jego mocy powołano Europejską Wspólnotę Węgla i Stali. Dwa kluczowe sektory gospodarki - przemysł węglowy i stalowy krajów członkowskich, zostały poddane międzynarodowej traktatu: - utworzenie wspólnego rynku węgla, stali, rudy żelaza i złomu, rozwój gospodarczy w oparciu o wspólny rynek, racjonalna produkcja i podział produktów przemysłu węglowego i stalowego;- zapewnienie państwom EWWiS regularnych dostaw węgla i stali, stworzenie jednakowych warunków dostępu do tych produktów, kontrola cen;- połączenie istotnych dla obronności sektorów: węgla i stali - co miało przyczynić się do umocnienia pokoju (poprzez powiązanie siecią zależności przemysłów Francji i RFN).Do nadzorowania postanowień traktatu powołano instytucje o charakterze ponadpaństwowym - Wysoką Władzę (organ wykonawczy) i Wspólne Zgromadzenie (organ kontrolny), połączone z organami EWG i Euratomu na mocy Traktatu to pierwszy formalny krok integracji europejskiej. Traktat paryski był wynikiem realizacji Planu Schumana – ówczesnego ministra spraw zagranicznych wygasł 23 lipca 2002, jego cele są realizowane przez instytucje UE.•TRAKTATY RZYMSKIE - traktaty założycielskie (wraz z Traktatem paryskim),dwa traktaty międzynarodowe, fundamentalne dla integracji europejskiej podpisane w Rzymie 25 marca 1957 przez ówczesne kraje tworzące EWWiS: Belgię, Francję, Holandię, Luksemburg, RFN i Włochy. Wszystkie wymienione wyżej państwa zatwierdziły 29 maja 1956 raport belgijskiego ministra spraw zagranicznych Spaaka w sprawie ogólnej unii gospodarczej i unii w zakresie pokojowego użycia energii atomowej. Traktaty, zawarte na czas nieokreślony, powoływały do życia Europejską Wspólnotę Gospodarczą – mającą stworzyć wspólny rynek, oraz Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, którego zadaniem była kontrola i współpraca w sferze pokojowego wykorzystania energii jądrowej. Traktaty weszły w życie z dniem 1 stycznia tego podpisano także porozumienie dotyczące tworzenia instytucji wspólnych dla EWG, Euratomu i EWWiS. W Rzymie zawarto także konwencję o włączeniu krajów i terytoriów zamorskich Belgii, Francji, Holandii i Włoch do Wspólnot, co było jednocześnie początkiem Europejskiego FunduszuRozwoju. Traktaty dążyły, przez swe zapisy, do silniejszej kooperacji ekonomicznej, prowadzić do tego miało eliminowanie ceł w obrocie wewnętrznym, ujednolicanie stawek ceł zewnętrznych, a także wprowadzanie środków umożliwiających coraz swobodniejszy przepływ towarów, pracowników, usług i kapitału. Stały się podstawą procesu integracji europejskiej i, w konsekwencji, utworzenia Unii Europejskiej.•UNIA CELNA - powstająca w wyniku umowy międzynarodowej forma ugrupowania integracyjnego dwulub więcej państw, polegająca na całkowitym zniesieniu ceł i innych ograniczeń we wzajemnych stosunkach handlowych państw należących do unii celnej, a ponadto ustanowieniu przez te kraje wspólnej taryfy celnej oraz wspólnej polityki handlowej wobec krajów trzecich. W wyniku tych działań na terytorium państw-sygnatariuszy umowy powstaje jednolity obszar celny.

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii. Brytyjskie Siły Ekspedycyjne ( ang. British Expeditionary Force, BEF) – brytyjska formacja zbrojna, wysłana do Francji po wybuchu I wojny światowej, uczestniczyła też w obronie Francji w 1940 roku w czasie niemieckiej inwazji na Belgię, Holandię, Luksemburg i Francję.

NOTATKI DO SESJIINTEGRACJA EUROPEJSKA1. Geneza procesu integracji zachodnioeuropejskiej po II wojnie zniszczenie gospodarcze większości państw europejskich2. zgodność co do konieczności ochrony praw człowieka i wartości demokratycznych3. potrzeba zaprowadzenia nowego ładu w Europie4. chęć odbudowy gospodarki europejskiej2. Historia integracji europejskiej (od starożytności do XX wieku).1. Starożytna Grecja:1. amfiktionie – Wolne Związki Polis2. Ateński Związek Morski – integracja przez dominację2. Starożytny Rzym:1. siłowe powiększanie terytorium2. prawo wspólne3. średniowiecze:1. uniwersalizm1. jednolitość chrześcijańska – wyprawy krzyżowe formą integracji2. powszechna łacina3. papież przewodniczy ideologicznie i politycznie4. niewola awiniońska – konflikt władzy z papieżem5. uniwersalizm chrześcijański: św. Tomasz z Akwinu, św. Augustyn4. nowożytność:1. Liga Pokoju:1. państwa chrześcijańskie przejmują władzę nad Europą2. jednoczenie chrześcijańskie2. Rzeczpospolita Obojga Narodów3. Wielki Plan – pominięcie Rosji i Turcji5. oświecenie:1. Rousseau – umowa społeczna2. Voltaire – koncepcja ponadnarodowa3. Kant – republika wolnych państw 6. rewolucja francuska7. epoka napoleońska:1. integracja siłowa2. dominacja3. podboje8. kongres wiedeński:1. równowaga sił 2. legitymizm3. powstanie Związku Niemieckiego – następnie utworzono Zjednoczone Niemcy9. Święte Przymierze10. książę Adam Czartoryski – koncepcja1. organizacją wspólną miał kierować car Aleksander I (Rosja)11. Trójprzymierze – Niemcy, Austro-Węgry, Włochy12. Trójporozumienie – Wielka Brytania, Francja, Rosja13. lata 30. XIX wieku:1. Młode Włochy → Młoda Europa – jedno wielkie państwo europejskie na wzór USA14. 1834 – Niemiecki Związek Celny15. Liga Narodów:1. słaba efektywność – brak USA, ustępstwa16. Unia Paneuropejska17. Kalergi – Europa w stanie wojny, upadku18. Briandt, Eliott – Stany Zjednoczone Europy:1. na wzór USA2. struktury ponadnarodowe 3. równość wszystkich członków19. Koncepcja Zjednoczonych Narodów Europejskich20. Układ Warszawski – 1955-199121. Rada Europy – 194522. NATO – traktat waszyngtoński - 1949

Luxembourg is a liberal representative democracy, with universal suffrage guaranteed under its constitution. Elections are held regularly, and are considered to be fair and free. Separate elections are held to elect representatives at municipal, national and European levels. The main institution to which members are elected is the Chamber of

KALENDARIUM1944 Zawarcie Unii Celnej Beneluksu w Londynie. Uczestniczą w niej: Belgia, Holandia, Powstanie Niezależnej Ligi Współpracy Ekonomicznej, jednej z pierwszych pozarządowych organizacji integracyjnych (inicjatywa J. Retingera). Przedstawienie przez Winstona Churchilla podczas przemówienia na uniwersytecie w Zurychu programu utworzenia Stanów Zjednoczonych Europy. Utworzenie Unii Federalistów Powstanie Ruchu Zjednoczonej Europy z inicjatywy Duncana Dandysa (zięcia W. Churchilla). Utworzenie przez René Courtina Francuskiej Rady na rzecz Zjednoczonej Europy (1953 zostanie wchłonięta przez Ruch Europejski). Rozpoczęcie działalności Nouvelles Equipes Internationales, (1965 przekształcone w Europejską Unię Demokratów Chrześcijańskich). Powołanie Komitetu Koordynacyjnego Ruchów Międzynarodowych na rzecz Jedności Europejskiej. Utworzenie Ruchu Socjalistycznych Zjednoczonych Państw Europy (1961 zostanie przemianowany na Lewicę Europejską). Ogłoszenie planu Marshalla, ustanowionego w celu dokonania odbudowy gospodarczej Europy. 27– Powstanie Kongresu Federalistów Unii Europejskiej. 13– Połączenie organizacji federalistycznych (Unia Federalistów Europejskich) oraz unionistycznych (Kongres Federalistów Unii Europejskiej) w ramach Międzynarodowego Komitetu Koordynacyjnego Ruchów na rzecz Jedności Wejście w życie konwencji celnej będącej fundamentem unii gospodarczej Beneluksu. Podpisanie Traktatu brukselskiego. 7– Kongres Europejski w Hadze. Powstanie Ruchu Europejskiego, organizacji pozarządowej działającej na rzecz zjednoczenia Powstanie Paktu Północnoatlantyckiego. Powstanie Rady Europy (obecnie z siedzibą w Strasburgu).1950 Ogłoszenie planu Roberta Schumana w sprawie utworzenia organizacji sprawującej nadzór nad zasobami węgla oraz produkcją stali (przyszła Europejska Wspólnota Węgla i Stali – EWWiS). Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, Niemcy oraz Włochy oficjalnie popierają realizację planu Schumana. Utworzenie Europejskiej Unii Płatniczej. Propozycja utworzenia wspólnej europejskiej armii i wspólnoty obronnej – tzw. plan Plevena. Uchwalenie przez Radę Europy Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wartości. Powstanie Europejskiej Komisji Praw Człowieka oraz Europejskiego Trybunału Praw Spotkanie w sprawie Europejskiej Wspólnoty Obronnej odbywa się w Paryżu. Belgia, Francja, Włochy, Luksemburg i Niemcy biorą udział w spotkaniu wraz z sześcioma krajami obserwatorami (Stany Zjednoczone, Kanada, Dania, Norwegia, Wielka Brytania i Holandia). Powołanie na mocy Traktatu paryskiego Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (Belgia, Holandia, Luksemburg, Francja, Włochy, RFN – tzw. Szóstka).1952 Podpisanie w Paryżu traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Obronną. Wejście w życie Traktatu paryskiego. Luksemburg siedzibą Wejście w życie pierwszego podatku europejskiego pobierany przez państwa członkowskie od producentów węgla i stali na finansowanie działań EWWiS. Ustanowienie wspólnego rynku węgla i rudy żelaza, zniesienie wzajemnych ceł i ograniczeń ilościowych przez Szóstkę na powyższe surowce. Opublikowanie regulaminu procedury Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości – od tej chwili apelacje przewidziane w Traktacie paryskim mogą być wnoszone do Trybunału. EWWiS oraz Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP) podpisują umowę o Odrzucenie przez Francuskie Zgromadzenie Narodowe projektu powołania Europejskiej Wspólnoty Obronnej (EWO). Rozszerzenia zapisów Traktatu brukselskiego na mocy protokołów paryskich – początek Unii Zachodnioeuropejskiej (UZE). Europejski Trybunał Sprawiedliwości wydaje pierwsze 1– Konferencja w Mesynie – podjęcie przez ministrów spraw zagranicznych Szóstki decyzji o rozszerzeniu procesu integracji na inne sektory gospodarcze. Referendum w Zagłębiu Saary – odrzucenie autonomii, przyłączenie do RFN. Przyjęcie projektu flagi europejskiej przez Radę Ministrów Rady Europy – 12 złotych gwiazd na niebieskim Potwierdzenie przez Wysoką Władza EWWiS wolnego obrotu produktami stalowymi importowanych z krajów trzecich w ramach Wspólnoty. Przyjęcie na spotkaniu w Wenecji tzw. raportu Spaaka. Rozpoczęcie negocjacji dotyczących utworzenia EWG i Podpisanie Traktatów rzymskich. Powstaje Europejska Wspólnota Gospodarcza (EWG) i Europejska Wspólnota Energii Atomowej (Euratom). Podpisanie protokołów dotyczących przywilejów i immunitetów nadanych Wspólnotom Europejskim oraz statutu Europejskiego Trybunału Wejście w życie Traktatów rzymskich. Siedzibą Komisji EWG i Euratomu zostaje Bruksela. Walter Hallstein pierwszym Przewodniczącym Komisji EWG, Louis Armand Przewodniczącym Komisji Euratom, Paul Finet Przewodniczącym Wysokiej Władzy EWWiS. Utworzenie Komitetu Stałych Przedstawicieli (COREPER) w celu przygotowywania prac Rady Europejskiej. Pierwsza sesja Europejskiego Zgromadzenia Parlamentarnego w Strasbourgu, Robert Schuman Przewodniczącym Zgromadzenia. Pierwsze rozporządzenie Rady – niemiecki, francuski, włoski i holenderski oficjalnymi językami Wspólnot. Po raz pierwszy Deputowani do Zgromadzenia Parlamentarnego obradują zgodnie z przynależnością polityczną, a nie według narodowości. 3– Konferencja w Stresa (Włochy) opracowanie podstaw Wspólnej Polityki Rolnej (WPR). Wejście w życie Europejskiego Układu 25– Spotkanie ekspertów państw członkowskich w sprawie dumpingu. 20– Podjęcie decyzji o ustanowieniu Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) przez siedem krajów Organizacji Europejskiej Współpracy Ekonomicznej (OEEC) – Austria, Dania, Norwegia, Portugalia, Szwecja, Szwajcaria oraz Wielka Brytania. Przedstawienie koncepcji P. Wigny (belgijskiego Ministra Spraw Zagranicznych) scalenia Wysokiej Władzy EWWiS oraz dwóch Komisji (EWG i Euratom) ustanowionych przez Traktat rzymski w jedną Podpisanie Konwencji sztokholmskiej ustanawiającej Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu (EFTA). Początek obowiązywania Konwencji sztokholmskiej. Rozporządzenie Rady dotyczące powstania Europejskiego Funduszu Socjalnego. Organizacja Europejskiej Współpracy Gospodarczej (OEEC) przekształca się w Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD).1961 Szczyt Europejski w Bonn – Szóstka wyraża życzenie ustanowienia unii politycznej. Wejście w życie pierwszego rozporządzenia o swobodnym przepływie pracowników. Uchwalenie przez Radę Europy Europejskiej Karty Powołanie Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (fr. FEOGA) Zmniejszenie ceł na wyroby przemysłowe w ramach Wspólnot do 50% w porównaniu z 1957. Wejście w życie Wspólnej Polityki Rolnej (WPR).1963 Weto generała de Gaulle’a wobec przystąpienia Wielkiej Brytanii do Wspólnot Europejskich (WE). Podpisanie Traktatu elizejskiego. Orzeczenie w sprawie Van Gend en Loos. Europejski Trybunał Sprawiedliwości orzeka, że Wspólnota tworzy nowy porządek prawny, na rzecz którego państwa członkowskie zgodziły się ograniczyć swoje suwerenne prawa. Podpisanie pierwszej Konwencji z Yaoundé o stowarzyszeniu pomiędzy EWG i 18 postkolonialnymi krajami Wejście w życie Konwencji z Yaoundé. Orzeczenie w sprawie Costa/ENEL. Europejski Trybunał Sprawiedliwości orzeka, że prawo wspólnotowe jest nadrzędne w stosunku do prawa Wejście w życie Europejskiej Karty Socjalnej. Podpisanie Traktatu fuzyjnego, połączenie organów wykonawczych EWWiS, EWG i Euratom. Skrytykowanie przez Francję projektu przejścia od głosowania na zasadzie konsensusu do głosowania większościowego, początek kryzysu we Wspólnotach Kompromis luksemburski, częściowe odrzucenie projektu głosowania większościowego. Przedłożenie Radzie propozycji Komisji w sprawie finansowania Wspólnej Polityki Rolnej z niezależnych dochodów Wspólnot oraz rozszerzenia kompetencji Parlamentu Decyzja Rady Ministrów EWG o zharmonizowaniu podatków pośrednich w ramach Wspólnoty, przyjęciu zasady systemu podatku od wartości dodanej (VAT) oraz o zatwierdzeniu pierwszego średniookresowego programu polityki gospodarczej. Wejście w życie Traktatu fuzyjnego. Pierwsze posiedzenie Rady Wspólnot Europejskich (powstałej na mocy Traktatu Fuzyjnego), pod przewodnictwem Niemiec (Prezydencja niemiecka). Rozpoczęcie prac Komisji Europejskiej (utworzonej na mocy Traktatu Fuzyjnego) z Jeanem Reyem jako Unia celna – zniesienie wewnątrzwspólnotowych stawek celnych oraz powstanie wspólnej taryfy dla państw spoza EWG (ang. CCT). Plan Sicco Mansholta dotyczący reformy wspólnej polityki Podpisanie drugiej konwencji Yaoundé. Przedłożenie projektu Radzie dotyczącego zapewnienia Komisji instrumentów niezbędnych do promowania polityki rozwoju regionalnego. Zakończenie 12-letniego okresu przejściowego na wprowadzenie w życie wspólnego Memorandum Komisji w sprawie przygotowania planu ustanowienia Unii Gospodarczej i Walutowej. Podpisanie Traktatu Luksemburskiego. Decyzja Rady o stopniowym wdrożeniu systemu własnych zasobów, Wspólnota ma otrzymywać wszystkie cła od produktów importowanych z państw nie będących członkami, wszystkie podatki od importu produktów rolnych oraz zasoby pochodzące z podatku od wartości dodanej (VAT). Rozpoczęcie negocjacji z Danią, Wielką Brytanią, Irlandią i Norwegią. Przedstawienie planu unii monetarnej (plan Wernera). Zatwierdzenie Raportu Davignona dotyczącego współpracy politycznej – wspólne stanowisko w kwestii zasadniczych problemów Przyjęcie uchwały Parlamentu Europejskiego – państwa członkowskie powinny wdrożyć dyrektywy Rady Komisja powinna nadzorować ich właściwe stosowanie. Nadanie szerszych kompetencji Trybunał Sprawiedliwości przez Ministrów Sprawiedliwości państw Podpisanie układu o rozszerzeniu EWG o Danię, Irlandię, Norwegię i Wielką Brytanię. Stworzenie tzw. europejskiego węża walutowego. Odrzucenie przez Norwegów w referendum układu o przystąpieniu do Przyjęcie Danii, Irlandii i Wielkiej Brytanii do WE (I rozszerzenie północne). 3– Sesja inauguracyjna Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE). Poszerzenie kompetencji Parlamentu Europejskiego – zwiększenie udziału Parlamentu w pracach Rady przy zawieraniu umów handlowych, a także poprawę procedur konsultacji z Parlamentem. 14– Wydanie oświadczenia przez Radę o tożsamości Brytyjska propozycja zasadniczych zmian we Wspólnej Polityce Rolnej (WPR), "uczciwszych metod finansowania budżetu wspólnotowego" oraz rozwiązania problemów walutowych. Porozumienie wewnętrzne Rady w sprawie kompetencji budżetowych Parlamentu oraz ustanowienia Trybunału Obrachunkowego. 9– Podjęcie podczas szczytu paryskiego decyzji o organizowaniu dwa razy do roku spotkań szefów państw i rządów w ramach Rady Europejskiej oraz o utworzeniu Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (fr. FEDER).1975 Podpisanie pierwszej Konwencji z Lomé pomiędzy EWG a 46 państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP), zastępującej konwencje z Yaoundé. Powstanie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz Komitetu Polityki Regionalnej. Rada przyjmuje europejską jednostkę rozliczeniową (ECU) początkowo wykorzystywana w ramach Konwencji Lomé oraz w operacjach Europejskiego Banku Inwestycyjnego. Brytyjska Izba Gmin głosuje nad opuszczeniem przez Wielką Brytanię Wspólnot Europejskich – 369 głosów za pozostaniem, 170 przeciw. marzec–czerwiec 1975 Złożenie przez Grecję wniosku o przystąpienie do WE. Referendum w Wielkiej Brytanii – 67,2% głosujących jest za utrzymaniem członkostwa Wielkiej Brytanii we Wspólnocie. Podpisanie układu powołującego Trybunał Obrachunkowy. Podpisanie Aktu Końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE) przez 35 państw. Pozew Komisji do Trybunału Sprawiedliwości przeciwko Francji o naruszenie Traktatu poprzez nałożenie podatku importowego na wina włoskie. Podpisanie Konwencji Wspólnoty w Sprawie Europejskiego Patentu na Wspólny Rynek (patentu wspólnotowego). Propozycja przekształcenia EWG w Unię Europejską (UE) – raport Propozycja RWPG w sprawie zawarcia układu z EWG. Wejście w życie pierwszej Konwencji z Wniosek Portugalii o przyjęcie do Wspólnot Europejskich. Wspólna deklaracja Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji o przestrzeganiu podstawowych swobód obywatelskich. Wejście w życie układu powołującego Trybunał Obrachunkowy. Złożenie przez Hiszpanię wniosku o przyjęcie do 7– Szczyt Rady Europejskiej w Kopenhadze. Porozumienie dotyczące pierwszych wyborów bezpośrednich do Parlamentu Europejskiego. 6– Propozycja Francji i RFN zastąpienia „węża walutowego” Europejskim Systemem Walutowym, zgłoszona podczas szczytu w Bremie. Porozumienie w sprawie wspólnej strategii osiągania wyższej stopy wzrostu gospodarczego w celu zmniejszenia bezrobocia. 4– Szczyt Rady Europejskiej w Brukseli. Powstanie Europejskiego Systemu Walutowego opartego na europejskiej jednostce walutowej (ECU).1979 Początek obowiązywania Europejskiego Systemu Walutowego (z mocą wsteczną od ECU (ang. European Currency Unit) staje się europejską jednostką walutową. Podpisanie przez Grecję układu o przystąpieniu do Wspólnot Europejskich. 7– Pierwsze powszechne i bezpośrednie wybory do Parlamentu Europejskiego (410 członków) w 9 państwach członkowskich. Podpisanie drugiej Konwencji z Lomé pomiędzy EWG a 58 państwami państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (tzw. Lomé II).1980 Kompromis Rady w sprawie wkładu Wielkiej Brytanii do budżetu wspólnotowego (tzw. brytyjski rabat).1981 Oficjalnie przystąpienie Grecji do Wspólnot Europejskich. Przedstawienie przez Republikę Federalną Niemiec i Francję Planu Genschera-Colombo, – projektu "Układu Europejskiego" poprawiającego funkcjonowanie mechanizmów Referendum konsultacyjne na Grenlandii (członek Wspólnoty Europejskiej jako część Danii) – ludność głosuje za wycofaniem się ze Podpisanie przez Radę Europejską w Stuttgarcie podpisuje deklaracji w sprawie projektu powstania Unii Europejskiej. Przedstawienie projektu Traktatu ustanawiającego Unię Europejską przez Europejskiego Deputowanego A. Spinelliego. 4– Szczyt Rady w Atenach – istotne propozycje przyszłego finansowania Komisji, nierównowagi budżetowej, dostosowania Wspólnej Polityki Rolnej (CAP), wzmocnienia Funduszy Strukturalnych oraz rozwoju nowych kierunków polityki Przyjęcie przez Parlament Europejski projektu traktatu o utworzeniu Unii Europejskiej (tzw. projektu Spinelliego). Decyzja o Rady o powołaniu Europejskiego Programu Strategicznego w sprawie Badań i Rozwoju Technologii Informacyjnej (ESPRIT). Inauguracja projektu JET (Joint European Torus) – badania nad pokojowym wykorzystaniem energii atomowej. 25– Szczyt Rady Europejskiej w Fontainebleau. Porozumienie w sprawie konkretnej kwoty rekompensaty przyznanej Wielkiej Brytanii (tzw. rabat brytyjski).. Francusko-niemiecka umowa w sprawie stopniowego zniesienia kontroli granicznych podpisana w Saarbrucken. Decyzja Rady o wcześniejszym terminie zmniejszenia taryf celnych przewidzianego w wielostronnych negocjacjach handlowych (Runda Tokijska GATT). Podpisanie trzeciej Konwencji z Lomé pomiędzy EWG a 66 państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (tzw. Lomé III).1985 Wydanie pierwszych paszportów europejskich w większości państw członkowskich. Grenlandia opuszcza Wspólnotę, pozostaje stowarzyszona jako terytorium zamorskie. Podpisanie układu w sprawie przystąpienia Hiszpanii i Portugalii do Wspólnot Europejskich. Podpisanie Układu z Schengen między Belgią, Holandią, Francją, Luksemburgiem i RFN – zniesienie kontroli na wspólnych granicach. W kolejnych latach przystępują do niego: Hiszpania, Portugalia, Grecja, Włochy i kraje skandynawskie. Opublikowanie Białej Księgi Komisji Europejskiej w sprawie realizacji rynku Przystąpienie Hiszpanii i Portugalii do WE. 17 i Podpisanie w Luksemburgu i Hadze Jednolitego Aktu Europejskiego (JAE). Symboliczne wywieszenie w Brukseli przed budynkiem Berlaymont flagi europejskiej i odegranie hymnu Europy. Podpisanie przez Parlament, Radę i Komisję Wspólnej Deklaracji Przeciwko Rasizmowi i Złożenie przez Turcję wniosku o przystąpienie do WE. Wejście w życie Jednolitego Aktu Europejskiego. Nowy regulamin głosowania w Radzie – oprócz zarządzania głosowania z własnej inicjatywy, Przewodniczący Rady musi rozpocząć procedurę głosowania również na wniosek Członka Rady lub Komisji, pod warunkiem, że zgadza się na to większość Członków Podpisanie deklaracji EWG–RWPG, początek kontaktów Wspólnot z krajami Europy Środkowej i Wschodniej. Nawiązanie stosunków dyplomatycznych pomiędzy Polską a 26– Uchwalenie przez Radę Europejską w Madrycie realizacji unii gospodarczej i walutowej zgodnie z pierwszym pakietem Delorsa. Złożenie przez Austrię wniosku o przystąpienie do WE. Podpisanie układów gospodarczych pomiędzy Polską a WE. Upadek Muru Berlińskiego. Podpisanie czwartej Konwencji z Lomé pomiędzy EWG a 68 państwami państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (tzw. Lomé IV). 8– Szczyt Rady Europejskiej w Strasbourgu. Decyzja o zwołaniu Konferencji Międzyrządowej w sprawie ostatnich etapów tworzenia Unii Gospodarczej i Walutowej. Przyjęcie Karty Praw Podstawowych Pracowników. Podpisanie przez WE i ZSSR umowy o handlu i współpracy Komisja zbiera się po raz 1000. Orzeczenie Europejskiego Trybunał Sprawiedliwości – instytucje WE mogą być sądzone przed Trybunałem, jeśli naruszą równowagę instytucjonalną (zasada włączona później do Traktatu z Maastricht). Podpisanie porozumienia w sprawie powstania Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju (EBOR). Podpisanie Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen. EWG i EFTA rozpoczynają oficjalne negocjacje w sprawie utworzenia Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG). Rozpoczęcie pierwszego etapu unii gospodarczej i walutowej. Złożenie przez Cypr wniosku o członkostwo we Wspólnotach. Złożenie przez Maltę wniosku o członkostwo we Wspólnotach. Zjednoczenie Niemiec i poszerzenie WE o terytorium byłej NRD. 27– Specjalne spotkanie Rady Europejskiej w Rzymie w sprawie Unii Gospodarczej i Walutowej i aspektów Unii Politycznej. 19– Głowy państw lub rządów w Paryżu podpisują Kartę dla Nowej Europy w ramach Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE). Podpisanie Układu z Schengen przez Włochy. Przyjęcie przez Radę Europejską środków przejściowych w ramach zjednoczenia Inauguracja Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju w Londynie. Poszerzenie obszaru Schengen o Hiszpanię i Portugalię. Złożenie przez Szwecję wniosku o członkostwo we Wspólnotach Przystąpienie Wspólnoty do Organizacji Narodów Zjednoczonych do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) – pierwsza organizacja międzynarodową, która uzyskała pełne członkostwo w wyspecjalizowanej agencji ONZ. Przyjęcie Polski do Rady Europy. Szczyt Rady Europejskiej w Maastricht – porozumienie w sprawie projektu Traktatu o Unii Europejskiej. Podpisanie Układów Europejskich: Polska, Czechosłowacja i Węgry stają się państwami stowarzyszonymi ze Wspólnotami Europejskimi. Uznanie przez WE Wspólnoty Niepodległych Państw (WNP).1992 Podpisanie w Maastricht Traktatu o Unii Europejskiej. Złożenie przez Finlandię wniosku o członkostwo we Wspólnotach. Podpisanie porozumienia w sprawie ustanowienia Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) pomiędzy państwami WE i EFTA. Złożenie przez Szwajcarię wniosku o członkostwo we Wspólnotach. Odrzucenie przez Duńczyków w referendum Traktatu z Maastricht. Konferencja Narodów Zjednoczonych w Sprawie Środowiska i Rozwoju (UNCED) w Rio de Janeiro (Brazylia). Wspólnota bierze w niej udział i podpisuje międzynarodowe Konwencje w sprawie Globalnych Zmian Klimatu i Różnorodności Biologicznej. Przystąpienie Grecji do Układu z Schengen. Złożenie przez Norwegię kolejnego (trzeciego) wniosku o członkostwo. Szczyt Rady Europejskiej w Edynburgu. Specjalne derogacje dla Danii umożliwiające jej zorganizowanie drugiego referendum w sprawie ratyfikacji Traktatu. Zatwierdzenie Drugiego Pakietu Delors’a, negocjacje dotyczące akcesji z Austrią, Szwecją i Finlandią rozpoczną się 1 Inauguracja jednolitego rynku europejskiego. luty–kwiecień 1993 Rozpoczęcie negocjacji z Austrią, Finlandią i Szwecją o członkostwo we Wspólnotach Europejskich. Przyjęcie przez Duńczyków w kolejnym referendum Traktatu z Maastricht. Szczyt Rady Europejskiej w Kopenhadze. Potwierdzenie przystąpienia Austrii, Finlandii, Szwecji i Norwegii do Wspólnot do 1995, stowarzyszone kraje Europy Środkowej i Wschodniej staną się pełnymi członkami, kiedy spełnią wymagane warunki polityczne i ekonomiczne (tzw. kryteria kopenhaskie). Przyjęcie przez Radę Programu TACIS na rzecz Państw Niepodległych byłego Związku Radzieckiego. Udział Wspólnoty w Szczycie Wiedeńskim zorganizowanym przez Radę Europy. Konferencja międzyinstytucjonalna w Luksemburgu. Deklaracja Rady, Komisji i Parlamentu w sprawie demokracji, przejrzystości i subsydiarności; zatwierdzenie projektu w sprawie ogólnych warunków pełnienia obowiązków przez Rzecznika Praw Człowieka. Wejście w życie Traktatu z Powołanie Europejskiego Instytutu Walutowego (EIW). Wejście w życie Układu o Europejskim Obszarze Gospodarczym (bez Szwajcarii). Specjalny raport Trybunału Obrachunkowego dotyczący kontroli nieprawidłowości i nadużyć w dziedzinie rolnictwa. Inauguracyjna sesja Komitetu Regionów. Złożenie przez Węgry wniosku o członkostwo we Wspólnotach. Złożenie przez Polskę wniosku o członkostwo we Wspólnotach. Decyzja Rady w sprawie wspólnego działania w ramach Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa na rzecz wsparcia procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie. 24– Podpisanie podczas Rady Europejskiej na Korfu układów akcesyjnych z Austrią, Finlandią, Szwecją i Norwegią. 27– Ponowne odrzucenie przez Norwegów w referendum możliwości przystąpienia do WE. Podjęcie przez Radę pierwszego wspólnego działania w dziedzinie Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych. 9– Szczyt w Essen – przyjęcie strategii przedczłonkowskiej wobec nowych kandydatów z Europy Środkowej i Przystąpienie Austrii, Finlandii i Szwecji do UE. Podpisanie przez Radę i Parlament Programu SOCRATES w dziedzinie edukacji. Przyjęcie Paktu Stabilności na rzecz Europy Środkowej i Wschodniej. Wejście w życie Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen. Przystąpienie Austrii do Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen. Podpisanie układów stowarzyszeniowych z Estonią, Litwą i Łotwą. Złożenie przez Rumunię wniosku o przyjęcie do UE. Porozumienie w sprawie finansowania wewnętrznego, w tym ustaleń w sprawie finansowania dla ósmego Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) na rzecz państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP). Złożenie przez Słowację wniosku o przyjęcie do UE. Podpisanie konwencji powołującej do życia Europol. Złożenie przez Łotwę wniosku o przyjęcie do UE. Podpisanie nowego układu między Euratomem a Stanami Zjednoczonymi w sprawie pokojowego wykorzystania energii atomowej. Złożenie przez Estonię wniosku o przyjęcie do UE. Złożenie przez Litwę wniosku o przyjęcie do UE. Złożenie przez Bułgarię wniosku o przyjęcie do UE. 15– Szczyt w Madrycie – ustalenie nazwy euro dla planowanej nowej waluty W życie wchodzi unia celna pomiędzy UE a Turcją. Złożenie przez Czechy wniosku o przyjęcie do UE. Decyzja Komisji w sprawie pilnych działań w ramach ochrony przed BSE (gąbczastą encefalopatią bydła) – wprowadzenie światowego zakazu eksportu brytyjskiej wołowiny i jej produktów. Złożenie przez Słowenię wniosku o przyjęcie do UE. Konferencja trójstronna w sprawie Wzrostu i Zatrudnienia, w której udział biorą instytucje wspólnotowe, państwa członkowskie oraz partnerzy społeczni odbywa się w Rzymie (Włochy). Rozpoczęcie w Turynie prac konferencji międzyrządowej na temat reformy UE. 1996 Przystąpienie Polski do OECD. Podpisanie przez 15 państw członkowskich UE konwencji w sprawie ekstradycji oraz protokołu ochrony interesów finansowych UE. Szczyt Rady Europejskiej w Dublinie – porozumienie w sprawie kwestii niezbędnych do wprowadzenia jednolitej waluty (ramy prawne, Pakt Stabilności, nowy mechanizm kursowy), przyjęcie deklaracji dublińskiej w sprawie zatrudnienia. Szczyt Transatlantycki między UE a Stanami Zjednoczonymi w Waszyngtonie. Układ o przystąpieniu Danii, Finlandii i Szwecji do obszaru Przyjęcie przez Radę Ministrów RP Narodowej Strategii Integracji. Przyjęcie na szczycie Rady Europejskiej tekstu Traktatu amsterdamskiego. Przedstawienie Parlamentowi Europejskiemu programu Agenda 2000 przez J. Santera. Deklaracja Nadzwyczajnej Rady Unii Zachodnioeuropejskie (UZ) w sprawie roli Unii Zachodnioeuropejskiej i jej stosunków z UE oraz Sojuszem Atlantyckim. Podpisanie w Amsterdamie skonsolidowanej wersji Traktatu amsterdamskiego. Szczyt Rady Europejskiej w Luksemburgu – decyzje niezbędne do uruchomienia procesu rozszerzenia Unii, uchwała w sprawie koordynacji polityki W życie wchodzi Układ Europejski z Estonią, Łotwą i Litwą. Rozpoczęcie przez Komisję Europejską negocjacji akcesyjnych z nowymi kandydatami, w tym z Polską. Ostateczne włączenie Włoch i Austrii do obszaru Schengen. Orzeczenie Rady – 11 państw członkowskich spełnia warunki przyjęcia jednolitej waluty w dniu 1 stycznia 1999. Dwa rozporządzenia w sprawie specyfikacji technicznych monet euro oraz w sprawie wprowadzenia euro. Ministrowie oraz członkowie zarządu Banków Centralnych państw członkowskich przyjmują euro jako jednolitą walutę. Mianowanie przez rządy przewodniczącego, wiceprzewodniczącego i innych członków Zarządu Europejskiego Banku Centralnego. Pierwsze posiedzenie rady naczelnej Europejskiego Banku Centralnego. Zebranie na szczeblu ministerialnym w sprawie akcesji z Cyprem, Polską, Estonią, Republiką Czech i Rozpoczęcie trzeciego etapu unii gospodarczej i walutowej, euro po raz pierwszy notowane na giełdach światowych. Austria, Belgia, Finlandia, Francja, Niemcy, Irlandia, Włochy, Luksemburg, Holandia, Portugalia i Hiszpania przyjmują euro jako oficjalną walutę. Grupowa rezygnacja Komisji (przewodniczący J. Santer) po przedstawieniu raportu złożonego przez Komitet Niezależnych Ekspertów w sprawie zarzutów dotyczących nadużyć, złego zarządzania oraz nepotyzmu w Komisji. 22– Zatwierdzenie Agendy 2000 na szczycie UE w Berlinie. Wejście w życie Traktatu amsterdamskiego. Szczyt Rady Europejskiej w Kolonii. Wspólna strategia UE dotyczącą Rosji oraz deklaracja w sprawie Kosowa oraz wzmocnienia wspólnej europejskiej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Wyznaczenie J. Solany na stanowisko Wysokiego Przedstawiciela WPZiB oraz Sekretarza Generalnego Rady. Przyjęcie Europejskiego Paktu o Zatrudnieniu i Karty Praw Podstawowych UE. Faktyczne przystąpienie Grecji do obszaru Schengen. Szczyt Rady Europejskiej w Helsinkach – decyzja o otwarciu negocjacji akcesyjnych z Rumunią, Słowacją, Łotwą, Litwą, Bułgarią i Maltą, a także o uznaniu Turcji za kraj Podpisanie przez Wspólnotę i Kraje AKP w Cotonou (Benin) konwencji, która zastąpi Konwencję Lomé. Opublikowanie raportu Komisji Europejskiej o postępach Polski i innych państw członkowskich w drodze do UE. 7– Szczyt w Nicei poświęcony reformie wewnętrznej UE. Przywódcy państw członkowskich decydują, że od momentu wejścia w życie jego ustaleń UE będzie gotowa przyjąć nowych członków. Przyjęcie Karty Praw Przystąpienie Grecji do unii gospodarczej i walutowej. Odrzucenie Traktatu nicejskiego podczas referendum w Irlandii. Szczyt UE-Stany Zjednoczone w Goeteborgu. Przyjęto program UE zapobiegania konfliktom w rejonie północnej Europy. Szczyt Specjalnej Rady Europejskiej w Brukseli w celu dokonania oceny sytuacji międzynarodowej w obliczu ataków terrorystycznych w Nowym Jorku i Waszyngtonie w Stanach Zjednoczonych Ameryki w dniu 11 września, a także ustanowienia wytycznych dotyczących odzewu UE. Szczyt Rady Europejskiej w Laeken – przyjęto deklarację dotyczącą przyszłości Unii, powołano Konwent Europejski. Podjęto decyzję o roli UE na arenie międzynarodowej, udziale w walce z terroryzmem oraz wnioski dotyczące przygotowania państw kandydujących do członkostwa oraz udziału w wyborach do Parlamentu Europejskiego w Wprowadzenie do obiegu wchodzą banknotów i monet euro (€) w dwunastu państwach członkowskich: Austrii, Belgii, Finlandii, Francji, Niemczech, Grecji, Irlandii, Włoszech, Luksemburgu, Holandii, Portugalii i Hiszpanii. Rozpoczęcie prac Konwentu Europejskiego, złożonego z delegatów rządów i parlamentów państw członkowskich i krajów kandydackich oraz instytucji UE. Uruchomienie Europejskiego Systemu Nawigacji Satelitarnej i Pozycjonowania GALILEO. Wygaśnięcie Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (EWWiS) po pięćdziesięciu latach obowiązywania. Drugie referendum w Irlandii – przyjęcie Traktatu nicejskiego. Przedstawienie projektu Traktatu Konstytucyjnego UE przez V. Giscarda d’Estaing’a na sesji plenarnej Konwentu do Spraw Przyszłości Europy. Szczyt Rady Europejskiej w Kopenhadze. Zakończenie negocjacji akcesyjnych z 10 państwami kandydującymi: Cyprem, Czechami, Estonią, Węgrami, Litwą, Łotwą, Maltą, Polską, Słowacją i Inauguracja pierwszej misji policyjnej UE w Bośni i Hercegowinie. UE i NATO podpisują w Atenach Pakt na rzecz Bezpieczeństwa. Głosowanie Parlamentu Europejskiego za przyjęciem do UE Czech, Estonii, Cypru, Litwy, Łotwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji. Podpisanie Traktatu akcesyjnego w Atenach między UE a Republiką Czeską, Estonią, Cyprem, Łotwą, Litwą, Węgrami, Maltą, Polską, Słowenią i Słowacją. Referendum w Polsce w sprawie przystąpienia do UE. Większość społeczeństwa opowiada się za Wchodzi w życie procedura Europejskiego Nakazu Aresztowania (ENA). Przystąpienie do UE Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru (greckiej części), Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji. Wybory do Parlamentu Europejskiego z udziałem nowych krajów członkowskich. 13 czerwca, po raz pierwszy w historii, odbyły się one także w Polsce. Podczas szczytu UE w Brukseli szefowie unijnych państw i rządów zaakceptowali ostateczny kształt tzw. Traktatu konstytucyjnego UE. Podczas spotkania w Rzymie szefowie i rządów Unii Europejskiej uroczyście podpisali Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy. Podczas unijnego szczytu w Brukseli podjęto historyczną decyzję o możliwości rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych z Turcją w Referendum we Francji poświęcone ratyfikacji traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy kończy się zwycięstwem jej przeciwników (prawie 55 % głosów przeciw przyjęciu Konstytucji) Holandia, większością ponad 61 % głosów, odrzuca akceptację Konstytucji dla Europy. Szczyt UE w Brukseli kończy się fiaskiem. Rozmowy prowadzono głównie na temat budżetu na lata 2007-2013. – Bruksela podejmuje decyzję o rozpoczęciu rozmów akcesyjnych z Turcją i Chorwacją. – podczas brukselskiego szczytu UE dochodzi do ustalenia budżetu Wspólnot na lata – w trakcie szczytu UE w Brukseli zdecydowano o przedłużeniu debaty nad tzw. Konstytucją dla Europy do połowy 2008 r. Ustalono ostatecznie, że 1 stycznia 2007 r. do wspólnot dołączą Rumunia i – Rozszerzenie UE o Rumunię i Bułgarię. Wspólnota będzie wtedy liczyła 27 członków. – Do strefy euro przystąpi Słowenia i tym samym stanie się jej 13 członkiem. - Przystąpienie do Układu Schengen Polski, Litwy, Łotwy, Estonii, Słowacji, Słowenii, Czech, Węgier i Malty. KE pozywa do TSUE Belgię, Bułgarię, Holandię i Łotwę. 15.02.2023 18:58. Komisja Europejska podjęła w środę decyzję o skierowaniu do Trybunału Sprawiedliwości UE sprawy przeciwko Belgii, Bułgarii, Holandii i Łotwie w związku z niewprowadzeniem przez te kraje w życie przepisów UE dotyczących otwartych danych i ponownego Historia Unii Europejskiej 19 września 1946 roku Winston Churchill w przemówieniu wygłoszonym na Uniwersytecie w Zurychu wzywa do pojednania francusko-niemieckiego i utworzenia Stanów Zjednoczonych Europy. Był to pierwszy krok do powstania Zjednoczonej Europy po II wojnie światowej. Następnie poważnym akcentami mającymi na celu scalenie krajów europejskich było udzielenie krajom europejskim ekonomicznego wsparcia (plan Marshalla, 1948), powstanie Unii Celnej Beneluksu (Belgia, Holandia, Luksemburg - oraz zawarcie 4 kwietnia 1949 roku Paktu północnoatlantyckiego, które zostało podpisane przez 10 krajów europejskich oraz przez USA i Kanadę. Pakt ten powołał do życia Organizację Paktu Północnego Atlantyku (w skrócie od angielskiego NATO). Utworzenie tej organizacji było popierane przez USA, gdyż pomimo niektórych akcentów antyamerykańskich, oznaczało jednak gwarancję spłaty długów zaciągniętych po wojnie przez kraje europejskie w USA, uzyskanie sprzymierzeńca w walce z ZSRR oraz, co najważniejsze, zwiększenie zdolności importowej Europy Zachodniej. Wielka Brytania i USA dążyły jednak do wyciągnięcia w ramy NATO także Niemiec Zachodnich oraz na zniesieniu ograniczeń w produkcji stali, które po wojnie zostały nałożone na Niemcy w celu demilitaryzacji tego kraju. Państwa te uznały, iż system obronny Europy nigdy nie będzie w pełni efektywny bez uczestnictwa w nim Niemiec. Sytuacja taka spowodowała wzrost obaw ze strony Francji, gdyż mogła ona spowodować ekspansjęnb gospodarczą Niemiec oraz zmniejszenie francuskiego węgla do Lotaryngii, a to mogłoby spowodować zachwianie planów odbudowy gospodarek innych krajów europejskich. Zdając sobie sprawę, iż włączenie Niemiec w struktury NATO, jak również odbudowa niemieckiego przemysłu stalowego jest tylko kwestią czasu, Francja zgłosiła dwa projekty, które miały zapewnić ochronę interesów Francji. Projekty te miały na celu znaczne usamodzielnienie gospodarcze i uzbrojenie RFN, a tym samym zniesienie części powojennych postanowień w sprawie demilitaryzacji tego kraju oraz zapewnienie narodowych interesów Francji poprzez pewną kontrolę nad gospodarką zachodnioniemiecką w zakresie podstawowych surowców oraz nad armią zachodnioniemiecką, wreszcie asekurowanie się przez militarnym zagrożeniem Europy Zachodniej ze strony ZSRR. Pomysłodawcą równouprawnienia RFN w wymianie podstawowych surowców z innymi państwami europejskimi był francuski minister spraw zagranicznych Robert Shumann, choć twórcami tego projektu byli Jean Monnet, P. Reuter, P. Uri i S. Hirsch, to właśnie od nazwiska francuskiego ministra nazwano ten projekt "Planem Shumanna". Projekt utworzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali został zgłoszony przez Shumanna 9 maja 1950 roku podczas Traktatu Paryskiego i był on oparty na projektach ponadnarodowych ugrupowań dla poszczególnych dziedzin gospodarki. Celem EWWiS było utworzenie wspólnego rynku żelaza, stali oraz węgla, a przez to przyczynianie się do rozwoju gospodarek i podnoszenia poziomu życia w państwach, które przystąpiły do ugrupowania. Projekt ten przewidywał powołanie, niezależnych od poszczególnych państw, organów mających za zadanie kontrolę nad przepływem surowców, dofinansowaniem oraz rozstrzyganiem sporów powstałych pomiędzy członkami ugrupowania. 19 kwietnia 1951 roku w Paryżu został podpisany przez Francję, Holandię, Belgię, Luksemburg, RFN i Włochy, układ w sprawie utworzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Wszedł on w życie po ratyfikowaniu go przez wszystkie kraje członkowskie i nabrał mocy prawnej 25 lipca 1952 roku. Traktat ten został zawarty na okres 50 lat czyli do 2002 roku. Państwa należące do EWWiS zobowiązały się do stopniowego zniesienia wszelkich ceł i kontyngentów, ograniczających swobodny przepływ surowców i produktów przemysłu węglowego i stalowego, kapitału inwestowanego w tych przemysłach oraz siły roboczej, wprowadzenia jednolitych taryf transportowych, zaniechania rządowego subsydiowania przedsiębiorstw i innych ograniczających praktyk. Belgia, Holandia i Luksemburg (Beneluks), RFN, Francja i Włochy. stworzyły takie instytucje, jak Europejska Wspólnota Gospodarcza, EWG (European Economic Community, EEC) i Europejska Wspólnota Energii Atomowej (European Atomic Energy Community, Euratom). Założeniem EWG było stworzenie unii celnej pomiędzy krajami członkowskimi, opartej na czterech wolnościach: wolności przepływu dóbr, usług, kapitału i osób. Natomiast Euratom miał połączyć narodowe zasoby nuklearne tych krajów. EWG była najważniejszą z tych trzech wspólnot, do tego stopnia, że jej nazwa została potem zmieniona na Wspólnotę Europejską, która została formalnie ustanowiona w Traktatach Rzymskich w 1957 r. i weszła w życie 1 stycznia 1958 r. Trzy wspólnoty europejskie miały zawsze identyczny zestaw krajów członkowskich i podobne instytucje państwowe. Pierwotnie dzieliły Trybunał Sprawiedliwości i Parlament, mając odrębne rady i komisje (nazwane High Authority w przypadku Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali). Jednak traktat o połączeniu z lipca 1967 r. złączył poszczególne rady i komisje w jednolitą Radę i Komisję. W 1968 r. została utworzona unia celna. Rozwój terytorialny wspólnot oraz materialne postępy w procesie integracji sprawiły, iż od połowy lat 80-tych, pilnym zadaniem stała się rewizja struktur i celów współpracy między państwami członkowskimi. W maju 1985 roku Konferencja w Mediolanie formalnie rozpoczęła cykl negocjacji nad zmianami podstaw funkcjonowania oraz nad przygotowaniem nowego traktatu o współpracy politycznej i bezpieczeństwie europejskim. Dyskusja trwała do lutego 1986 roku. Pomimo panującej zbieżności poglądów wśród uczestników rozmów, nie zwyciężyły odważniejsze projekty konstrukcji przyszłej Unii. Wobec tego, skupiono się na budowaniu realnych podstaw dla osiągnięcia tego celu w przyszłości. Realnym efektem negocjacji stał się Jednolity Akt Europejski, podpisany w Luksemburgu 17 lutego 1986 roku i w Hadze 28 lutego tego samego roku. Akt ten wszedł w życie 1 lipca 1987 roku. 9 maja 1986 roku w Brukseli symbolicznie została wywieszona flaga europejska i odegrany został hymn Zjednoczonej Europy. Jednolity Akt Europejski stał się nowym nawiązaniem do pogłębiania więzi integracyjnych, które miały w rezultacie doprowadzić do stworzenia Unii Europejskiej. Po przeprowadzeniu wstępnej debaty, podjęto decyzję o zorganizowaniu szeregu równoległych konferencji międzyrządowych dotyczących przede wszystkim podstawowych założeń Unii Gospodarczej i Walutowej oraz Unii Politycznej. Pierwsze dwie konferencje rozpoczęły swe obrady w Rzymie 15 grudnia 1990 roku. Negocjacje przygotowawcze wyraźnie pokazały, że nie da się zrealizować koncepcji Unii bez wzajemnych ustępstw i kompromisów. Jednak mimo żmudnej pracy i wielu przeszkód w końcu powstał Traktat o Unii Europejskiej podpisany w Maastricht 7 lutego 1992 roku. Traktat ostatecznie wszedł w życie po jego ratyfikowaniu przez wszystkie państwa członkowskie w dniu 1 listopada 1993 roku. Główne cele Traktatu z Maastricht: - popieranie zrównoważonego wzrostu gospodarczego i społecznego poprzez tworzenie przestrzeni bez granic wewnętrznych; - wzmocnienie spójności gospodarczej i społecznej; - wprowadzenie Unii Gospodarczej i Walutowej, która pociągnie za sobą ustanowienie jednolitej waluty; - urzeczywistnienie Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa; - zdefiniowanie Wspólnej Polityki Obronnej, która mogłaby sukcesywnie doprowadzić do utworzenia wspólnych sił zbrojnych; - wzmożenia praw i ochrony interesów obywateli państw członkowskich poprzez wprowadzenie instytucji obywatelstwa Unii Europejskiej; - rozwijanie ścisłej współpracy w zakresie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. Konstrukcja Traktatu z Maastricht opiera się na trójczłonowej strukturze tematycznej, podzielonej na "filary". Pierwszy filar tworzą przepisy powiększające zakres kompetencji już istniejących Wspólnot Europejskich. Drugi filar stanowią postanowienia dotyczące Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, zaś trzeci filar obejmuje postanowienia dotyczące koordynowania polityk w ramach wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. Mimo głębokich zmian jakie wprowadzono w Maastricht wiele kwestii pozostało otwartych lub nie do końca wyjaśnionych. Sam Traktat o Unii Europejskiej przewidywał konieczność zwołania kolejnej konferencji międzyrządowej w 1996 roku (Maastricht 2), chociaż nie ustalał dokładnie tematu, którą miałby się ona zająć. Spotkanie inauguracyjne konferencji odbyło się 29 marca 1996 roku w Turynie. Zasadnicze rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi doprowadziły do przyjęcia projektu nowelizacji Traktatów Założycielskich Wspólnot oraz Unii Europejskiej dopiero 17 czerwca 1997 roku, podczas szczytu Rady Europejskiej w Amsterdamie. Ostateczny tekst Traktatu zaaprobowano 2 października 1997 roku. Po zakończeniu trwającej ponad półtora roku procedury ratyfikacyjnej Traktat wszedł ostatecznie w życie w dniu 1 maja 1999 roku. Traktat Amsterdamski, liczący 11 artykułów, odwołuje się do struktur trzech filarów Unii, zmieniając nieco ich zawartość. Na przykład pewne kwestie dotyczące polityki imigracyjnej i azylowej zostały przesunięte z trzeciego filara do filara pierwszego, i tym samym poddane jurysdykcji Trybunału Sprawiedliwości. Wobec pewnych niedostatków Traktatu Amsterdamskiego, kwestie koniecznej reformy instytucjonalnej stały się głównym priorytetem państw członkowskich. Ponadto, należało sformalizować zamiar rozszerzenia Unii Europejskiej. W związku z tymi postulatami Komisja Europejska przedstawiła na szczycie Rady Europejskiej w Luksemburgu, w dniu 13 grudnia 1997 roku, dokument zwany Agendą 2000. Określa on strategię wzmocnienia Unii Europejskiej w kontekście rozszerzenia, a ponadto, zakłada przeprowadzenie reformy systemu zatrudnienia, wspólnej polityki rolnej i instytucji Unii. Dodatkowo, Agenda 2000 została ostatecznie zaaprobowana przez Radę Europejską na szczycie w Berlinie w dniach 24-25 marca 1999 roku. Z kolei na szczycie w Kolonii, który odbył się 4 czerwca 1999 roku, ustalono, iż nowa konferencja międzyrządowa poświęcona kwestiom instytucjonalnym odbędzie się w roku 2000. Seria konferencji Międzyrządowych rozpoczęła się w dniu 14 lutego 2000 roku pod patronatem prezydencji portugalskiej, a dalsze przygotowania prowadzona pod nadzorem prezydencji francuskiej. Doprowadziły one do szczytu Rady Europejskiej w Nicei, w dniach 7-11 grudnia 2000 roku, gdzie został ostatecznie zatwierdzony tekst nowego Traktatu. Unia jest wspólnotą o wyjątkowym na świecie stopniu ujednolicenia prawa. Jest ono efektem licznych traktatów zawartych pomiędzy jej członkami. Po każdym takim traktacie UE uległa modyfikacji. Umowy te określają kompetencje instytucji europejskich i zasięg ich działania. Wbrew licznym opiniom porównującym Unię do walca, który przymusza narody do spełnienia jej zaleceń, instytucje UE nie mogą uczynić niczego bez zgody większości członków. Przeszłość i teraźniejszość UE jest nam znana, lecz przyszłości nie można określić. Jest nieodgadniona, a jej ewolucja wynika z otwartości i zróżnicowania kontynentu, zatem Europa ciągle będzie kreować swoją przyszłość. Obecnie do Unii Europejskiej należy 15 państw: państwa założycielskie, czyli Belgia, Dania, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Luksemburg, Niemcy, Portugalia, Włochy i Wielka Brytania oraz trzy państwa, które zostały członkami UE 1 stycznia 1995 roku, czyli Austria, Finlandia i Szwecja. 30 marca 1998 roku w Brukseli zapoczątkowano oficjalnie proces poszerzania Unii Europejskiej o 12 państw stowarzyszonych z Europy Środkowej, Wschodniej i Południowej, czyli Polska, Czechy, Węgry, Słowenia, Cypr, Estonia (grupa helsińska) i Słowacja, Rumunia, Bułgaria, Malta, Litwa, Łotwa (grupa luksemburska). Data planowanego przyjęcia nowych członków to 1 stycznia 2004 roku. 1 stycznia 2002 roku w 12 krajach Unii Europejskiej została wprowadzona wspólna waluta Zjednoczonej Europy - euro. 1 maja 2004 roku miało miejsce największe rozszerzenie w historii Unii Europejskiej. Do UE przystąpiło 10 krajów: Cypr, Czechy, Estonia, Litwa, Łotwa, Malta, Polska, Słowacja, Słowenia, Węgry.
przez Belgię, Francję, Holandię, Luksemburg i Niemcy) opierała się na współpracy międzyrządowej w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. Protokół do traktatu z Amsterdamu przewidywał włączenie „dorobku prawnego Schengen” do Traktatów. Obecnie na mocy Traktatu z Lizbony podlega on kontroli parlamentarnej
Po co w wierszach używane jest porównanie ? Jaki ma ono cel ?
Dari Wikipedia bahasa Indonesia, ensiklopedia bebas. Untuk kegunaan lain, lihat Luksemburg (disambiguasi). Groussherzogtum Lëtzebuerg ( Luksemburg) Großherzogtum Luxemburg ( Jerman) Grand-Duché de Luxembourg ( Prancis) Lambang. Semboyan : Mir wëlle bleiwe wat mir sinn ( Luksemburg: "Kami ingin tetap berada di mana kami sekarang") Uzupełnij oś czasu. W tym celu wpisz we właściwej kolejności litery odpowiadające ważnym wydarzeniom. A- zawarcie unii celnej przez Belgię, Holandię i Luksemburg B- powstanie Organizacji Europejskiej Współpracy Gospodarczej C- zawarcie porozumienia w Schengen D- powołanie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali E- powstanie Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju F- powołanie Parlamentu Europejskiego G- utworzenie Rady Europy DAM NAJ ! Luksemburg - Islandia 3:1 (1:0) Bramki: Maxime Chanot 9, Yvandro Borges Sanches 70, Danel Sinani 89 - Hakon Arnar Haraldsson 88 Bogato ilustrowana popularna monografia niemieckiego blitzkriegu, który zakończył się bardzo szybkim opanowaniem Francji, Holandii, Belgii i Luksemburga. Francuska koncepcja strategii obronnej, której ucieleśnieniem stała się rozbudowana Linia Maginota, okazała się zgubna i nieprzystająca do niemieckiej idei zadawania szybkich ciosów przy współdziałaniu wszystkich rodzajów broni, zwłaszcza lotnictwa, oraz dominacji na polu walki jednostek pancernych. Autorzy przedstawiają działania zbrojne zakończone ewakuacją z Dunkierki brytyjskich sił ekspedycyjnych. Książka zawiera historię tej kampanii, najważniejsze bitwy i potyczki, uzbrojenie i wyposażenie obu stron (także poniesione przez nie straty) - a także jej następstwa dla Europy, która po podpisaniu aktów kapitulacji znalazła się w znacznej części pod nazistowską dominacją. Europejska Wspólnota Węgla i Stali (EWWiS) – międzynarodowa organizacja gospodarcza istniejąca w latach 1952‑2002, która stała się początkiem integracji europejskiej. Została powołana traktatem paryskim przez 6 państw europejskich – RFN, Francję, Belgię, Holandię, Luksemburg i Włochy na 50 lat.
ROZWÓJ ORGANIZACJI REGIONALNYCH W EUROPIE I ŚWIECIE Organizacją Regionalną (ang. Regional Organisation) nazywamy taką organizację, która zajmuje się sprawami konkretnego regionu, bądź kontynentu. Jej statut wyraźnie określa jakie kraje mogą wchodzić w skład danej organizacji. Pierwszą taką organizacją w Europie była Rada Europy (ang. Council of Europe). Po II wojnie światowej za integracją powojennej Europy wypowiadało się wielu polityków alianckich, w tym także Winston Churchill, który postulował powołanie do życia regionalnych unii politycznych, które w przyszłości stałyby się częściami składowymi Światowych Stanów ORGANIZACJI REGIONALNYCH W EUROPIE I ŚWIECIEOrganizacją Regionalną (ang. Regional Organisation) nazywamy taką organizację, która zajmuje się sprawami konkretnego regionu, bądź kontynentu. Jej statut wyraźnie określa jakie kraje mogą wchodzić w skład danej organizacji. Pierwszą taką organizacją w Europie była Rada Europy (ang. Council of Europe). Po II wojnie światowej za integracją powojennej Europy wypowiadało się wielu polityków alianckich, w tym także Winston Churchill, który postulował powołanie do życia regionalnych unii politycznych, które w przyszłości stałyby się częściami składowymi Światowych Stanów Zjednoczonych. Dnia 5 maja 1949 r., w wyniku podpisania przez 10 państw (Belgię, Danię, Francję, Holandię, Irlandię, Luksemburg, Norwegię, Szwecję, Wielką Brytanię i Włochy) tzw. Traktatu londyńskiego, powołano do życia Radę Europy. Początkowo organizacja miała na celu popieranie demokratycznego rozwoju krajów członkowskich i umacnianie dziedzictwa kulturowego Europy. Dopiero w latach rozpadu imperium radzieckiego Rada zyskała. większe znaczenie, stała się tym samym pierwszym ogniwem integrującym kraje obydwu systemów. Obecnie, Rada Europy zajmuje się wszystkimi ważnymi problemami nurtującymi społeczność europejską. Mam tu na myśli prawa człowieka, rolę mass-mediów we współczesnym świecie, współpracę prawną, kwestie problematyki socjalnej i ekonomicznej, problemy zdrowia, nauczania, kultury, dziedzictwa, sportu młodzieży, władz lokalnych, regionalnych, środowiska naturalnego. Jedynie w sprawie dotyczącej obrony Rada nie zabiera głosu. Aktualnie w skład Rady wchodzi 46 państw członkowskich. Jej organami są: Sekretarz Generalny Rady Europy, Komitet Ministrów, Zgromadzenie Parlamentarne, Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych Europy. Nieoficjalnym organem Rady Europy jest Europejski Trybunał Praw Człowieka. Również w latach 50-tych udało się powołać do życia organizacje, które przesądziły o ostatecznym powodzeniu europejskiej integracji. 18 kwietnia 1951 r. Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, RFN i Włochy podpisały tzw. Traktat paryski stanowiący o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (franc. Communauté Européenne du Charbon et de l’Acier). Jej pomysłodawcą był francuski polityk Robert Schuman. EWG powołana na okres 50 lat, wygasła z dniem 22 lipca 2002r. Celem powstania EWWiS było utworzenie wspólnego rynku węgla i stali, oraz pochodnych produktów. W ówczesnej epoce produkty te miały znaczenie strategiczne. Tym samym traktat tworzył dogodne możliwości kontroli nad niemieckim przemysłem ciężkim. Do najważniejszych zadań Wspólnoty zaliczano: pomoc w rozwoju gospodarczym państw członkowskich, zapewnienie regularnych dostaw węgla i stali i stworzenie równych szans dostępu do nich, polepszenie warunków pracy i życia robotników, rozwój wymiany międzynarodowej przy jednoczesnej likwidacji ceł, opłat, subwencji i ograniczeń ilościowych, które mogłyby naruszać wolność konkurencji. Organami najwyższymi były:  Wysoka Władza przekształcona w ‘67r. w Komisję Europejską. Ta natomiast stała się jednym organem zarządzającym trzema Wspólnotami Europejskimi (EWWiS, EWG i Euratomu);  Rada Ministrów połączona później z Radami EWG i Euratomu;  Trybunał Sprawiedliwości i Parlament Europejski – będące również organami trzech Wspólnot;  Komitet Doradczy Komisji Węgla i Stali stała się praktycznie zalążkiem Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i egzystowała (posiadając te same władze) do 1967 roku wspólnie z EWG oraz Euratomem, stając się następnie częścią tzw. Wspólnot Wspólnota Gospodarcza (franc. Communauté Economique Européenne) powstała w wyniku procesów integracyjnych europejskich państw demokratycznych. Proces ten polegał na tworzeniu wspólnych instytucji ekonomicznych, politycznych i prawnych. 24/25 marca 1957 r. 6 krajów EWWiS podpisało w Rzymie tzw. Traktaty rzymskie o utworzeniu EWG oraz Euratomu. Główne cele EWG to: równomierny rozwój gospodarczy państw członkowskich, spójność ekonomiczna, wzrost stopy życiowej, zniesienie ograniczeń celnych i ilościowych, swobodny przepływ ludzi, towarów, usług i kapitału, wspólna polityka w zakresie handlu, rolnictwa, transportu, ochrony środowiska, ochrony energetycznej, kulturalnej, ujednolicanie wolnego rynku i ustawodawstwa państw członkowskich, oraz stowarzyszenie i szeroka współpraca z krajami Trzecimi. Jeden z najważniejszych celów pierwotnych EWG został zrealizowany, a mianowicie doprowadzenie do wspólnego rynku, unii gospodarek i walut. Organy EWG są zarazem organami obecnej Unii z Komisją Europejską, Parlamentem Europejskim, Radą Ministrów, Trybunałem Sprawiedliwości Trybunałem Obrachunkowym i Komitetem Ekonomiczno-Społecznym na czele. EWG rozpoczęła swą działalność 1 I 1958 r., a w 1993 r. zmieniła nazwę na Wspólnotę Europejską. Europejska Wspólnota Energii Atomowej, tj. EURATOM (ang. European Atomic Energy Community) podobnie jak EWG powstała na mocy Traktatów rzymskich w 1957r. Głównym celem Euratomu jest pokojowe wykorzystanie energii jądrowej i rozwój wspólnego rynku związanego z tą energią. Organizacja ta zajmuje się również rozwojem badań w tej dziedzinie oraz ustalaniem jednolitych norm ochrony radiologicznej. Na mocy traktatu fuzyjnego od 1967 r. wszystkie trzy Wspólnoty Europejskie mają wspólne organy. Instytucjami charakterystycznymi tylko dla Euratomu są: Wspólny Ośrodek Badań Jądrowych, Agencja Zaopatrzenia, Komitet Naukowo-Techniczny, Służba Bezpieczeństwa i Kontroli, oraz Komitet Doradczy do Spraw Badań. Reasumując, Wspólnoty Europejskie – to organizacja, która wchłonęła EWG, Euratom i EWWiS a od l XI 1993 r. nosi nazwę Unii Europejskiej. Inną, równolegle istniejącą organizacją była EFTA, czyli Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu (ang. European Free Trade Association). Ta unia celna państw europejskich, utworzona została 4 I 1960 r. z inspiracji brytyjskiej w Sztokholmie. Państwa założycielskie to Austria, Dania, Finlandia, Lichtenstein, Islandia, Norwegia, Portugalia, Szwecja, Szwajcaria i Wielka Brytania. W swych pierwotnych założeniach EFTA miała stanowić alternatywę dla uwikłanej w spory polityczne EWG. Celem krajów członkowskich było stworzenie strefy wolnego handlu w obrocie towarami przemysłowymi, wzrost produkcji, zatrudnienia, oraz rozwój światowego handlu w oparciu o zasadę uczciwej konkurencji. W miarę wstępowania do Wspólnot Europejskich, poszczególni członkowie stowarzyszenia opuszczali jego szeregi. EFTA nigdy nie stało się konkurencją dla EWG ze względu na dysproporcje w ekonomicznym rozwoju jego członków, rozbicie geograficzne, oraz atrakcyjność gospodarczą EWG. Obecnie członkami EFTA pozostają: Lichtenstein, Islandia, Norwegia i Szwajcaria. Z kolei na wschodniej części kontynentu, zdominowanej przez ZSRR, w 1949 r. powstała Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej. Współpraca opierała się na własności państwowej, centralnym planowaniu państwowym, monopolu handlu zagranicznego i innych przesłankach wynikających z ówczesnego ustroju społeczno-gospodarczego. Tak więc wraz z upadkiem bloku radzieckiego przestała również istnieć Rada. W kwestii dotyczącej bezpieczeństwa Europy Zachodniej Wielka Brytania wraz z Francją, Belgią, Holandią i Luksemburgiem, podpisały 17 III 1948 Pakt brukselski, na mocy którego powstała tzw. Unia Zachodnia (ang. Western Union). Unia była organizacją polityczno-wojskową, mająca na celu wspólną obronę. Została założona głównie z obaw przed Niemcami. Jako pierwsza europejska organizacja militarna dała w 1949 roku impuls do utworzenia Paktu Północnoatlantyckiego. Poprawnie brzmiąca nazwa to Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego (North Atlantic Treaty Organization), w skrócie NATO. NATO to sojusz państw Europy Zachodniej, Stanów Zjednoczonych i Kanady, powołany w Waszyngtonie dnia 4 IV 1949 r. Układ podpisało 12 państw europejskich, w składzie: Belgia, Dania, Francja, Holandia, Islandia, Luksemburg, Norwegia, Portugalia, Wielka Brytania, Włochy, oraz USA i Kanada. Początkowym celem istnienia organizacji była obrona militarna przed ZSRR. Jednakże zgodnie z 51 art. Karty Narodów Zjednoczonych układ ma charakter obronny. Jego treść przewiduje wzajemną pomoc wojskową na wypadek jakiegokolwiek ataku na jednego z członków porozumienia. Siedzibą władz NATO były kolejno: Londyn (do’52), Paryż (do ’66) i Bruksela. Najwyższym i jedynym organem statutowym jest Rada Atlantycka z Sekretarzem Generalnym na czele. Rada zajmuje się wyznaczaniem dyrektyw władzom wojskowym, obroną cywilną, prowadzeniem konsultacji politycznych między członkami, i ustalaniem wysiłku zbrojeniowego tychże państw. Najwyższym organem wojskowym jest Komitet Wojskowy. Początkowo NATO funkcjonowało zgodnie z doktryną masowego odwetu, a od 1961 r. elastycznego reagowania. W odpowiedzi na przyjęcie do NATO Republiki Federalnej Niemiec (nie była gotowa uznać status quo terytorialnego w Europie), państwa bloku radzieckiego stworzyły w 1955 r. Układ Warszawski. Jednak atak państw Układu na Czechosłowację (należącej nota bene do Układu) w 1968 r. odsłonił jego prawdziwy charakter, a mianowicie chęć podporządkowania państw członkowskich Związkowi Radzieckiemu. Dopiero zawarcie porozumienia RFN z ZSRR, Polską i Czechosłowacją potwierdzającego terytorialne status quo w Europie doprowadziło do powołania Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. Celem OBWE było ustanowienie zasad pokojowego współistnienia na kontynencie w warunkach istniejącego podziału. Aktualnie, Organizacja ma charakter zbliżony do Rady Europy, jednakże program zadań poszerzony został o zagadnienia bezpieczeństwa. Do innych organizacji międzynarodowych, mających mniejszy zasięg należą: Wspólnota Niepodległych Państw zrzeszająca byłe republiki Związku Radzieckiego. Rada Nordycka, czyli Rada Konsultatywna Państw Skandynawskich. Powołana została 1 I 1953 przez rządy Danii, Islandii, Norwegii i Szwecji, poszerzona o Norwegię w 1955 r. Statut określa zadania Rady jako funkcje doradcze w stosunku do parlamentów i rządów państw członkowskich w dziedzinach ekonomicznych, socjalnych, kulturalnych, prawniczych, komunikacyjnych, itp. Jej siedziba znajduje się w co do zasięgu i znaczenia organizacje regionalne poza Europą to: Organizacja Państw Amerykańskich –OPA (Organisation of American States) założona 2 V 1948 r. w Bogocie przez IX Międzynarodową Konferencję Amerykańską. Do członków pierwotnych zaliczamy: Argentynę, Boliwię, Brazylię, Chile, Dominikanę, Ekwador, Gwatemalę, Haiti, Honduras, Kolumbię, Kostarykę, Kubę, Nikaraguę, Panama, Paragwaj, Peru, Salwador, Urugwaj, USA i Wenezuelę. Państwa te postawiły sobie za cele: utworzenie strefy bezatomowej, wspólną ochronę środowiska, zapewnienie prawa do suwerenności i dysponowania zasobami naturalnymi, itp. Organizacja Jedności Afrykańskiej – OJA (Organisation of African Unity). Stanowi ją 41 państw afrykańskich, Algieria, Egipt, Etiopia, Libia, Maroko, Rwanda, Senegal, Somalia, Sudan, Tunezja, Zair, itd. Obecnie istnieje pod nazwą Unii Afrykańskiej, która organizuje współpracę między państwami członkowskimi, celem wzmocnienia solidarności, bezpieczeństwa i rozwoju gospodarczego. Liga Arabska założona w Kairze Paktem Ligi Państw Arabskich, podpisanym 22 III 1945 przez szefów rządów Arabii Saudyjskiej, Egiptu, Iraku, Jemenu, Libanu, Syrii, Transjordanii. Najwyższym organem jest Rada. Sekretarz Generalny organizuje prace 10 stałych Komitetów d/s politycznych, kulturalnych, socjalnych, wojskowych, zdrowia, arabskich praw człowieka, itp. Stowarzyszenie Narodów Południowo-Wschodniej Azji – ASEAN (Association of South East Asian Nations). Stowarzyszenie to powstało w 1967 r. w Bangkoku przez Filipiny, Indonezję, Malezję, Singapur i Syjam z zadaniem popierania współpracy ekonomicznej i organizacje finansowe: Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju - EBOR (ang. European Bank For Reconstruction and Development) jest instytucją finansową o charakterze regionalnym. Powołanie jej do życia nastąpiło przez podpisanie umowy 40 państw i dwóch organizacji: Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i Europejskiego Banku Inwestycyjnego. Głównym celem, dla którego utworzono Bank, była pomoc finansowa państw Zachodu na rzecz państw Europy Środkowej i Wschodniej w ich procesie transformacji ustrojowej i zmian w modelu gospodarczym, tj. przejście od gospodarki państwowej, centralnie zarządzanej do gospodarki wolnorynkowej. EBOR wspiera również działania związane z wdrażaniem strukturalnych i sektorowych reform gospodarczych. Promuje konkurencyjność, prywatyzację i przedsiębiorczość, z uwzględnieniem specyficznych potrzeb poszczególnych krajów. Poprzez swoje inwestycje Bank promuje również działalność sektora prywatnego, umacnianie instytucji i systemów prawnych oraz rozwój infrastruktury niezbędnej dla funkcjonowania sektora prywatnego. Działalnością EBOR-u kierują: Rada Gubernatorów, Rada Dyrektorów, komitet Wykonawczy i Sekretarz Generalny. Na siedzibę Banku wybrano inwestycyjne EBOR w Polsce wg struktury sektorowejŹródło: E. Latoszek, M. Proczek, Organizacje międzynarodowe, Założenia, cele, działalność; Dom Wydawniczy Elipsa, Warszawa 2001, s. 256Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) Utworzony na mocy Traktatu rzymskiego rozpoczął pracę 1 stycznia 1958 roku. Działalność Banku jest nadzorowana przez Radę Unii Europejskiej. Członkami zaś są państwa należące do Wspólnot Europejskich. Działalnością Banku kierują: Rada Gubernatorów, Rada Dyrektorów, Komitet Kierowniczy i Komitet kontrolny. Istotą działania Banku jest finansowanie projektów we wszystkich gałęziach gospodarki:Projektów dotyczących rozwoju regionów słabiej rozwiniętych,Projektów dotyczących modernizacji i przekształcania przedsiębiorstw,Projektów, które ze względu na swoje rozmiary lub charakter nie mogą być w pełni sfinansowane przez poszczególnych członków Wspólnoty. W przypadku Polski międzynarodowe instytucje finansowe odegrały istotną rolę w procesie transformacji systemowej. Przejście do gospodarki rynkowej wymagało wdrożenia w życie szeregu reform. Nie byłoby to możliwie bez finansowego wsparcia zagranicy. Służyć temu miała współpraca z MFW, Bankiem Światowym, EBOR oraz EBI.
Komisja Europejska pozwała w czwartek Austrię, Belgię i Holandię do Trybunału Sprawiedliwości UE w związku z niepełnym wdrożeniem unijnych przepisów dotyczących przeciwdziałania praniu brudnych pieniędzy, wnosząc jednocześnie o nałożenie kar finansowych na te kraje. Niemiecka inwazja na Francję, Holandię, Belgię i Luksemburg Bogato ilustrowana popularna monografia niemieckiego blitzkriegu, który zakończył się bardzo szybkim opanowaniem Francji, Holandii, Belgii i Luksemburga. Francuska koncepcja strategii obronnej, której ucieleśnieniem stała się rozbudowana Linia Maginota, okazała się zgubna i nieprzystająca do niemieckiej idei zadawania szybkich ciosów przy współdziałaniu wszystkich rodzajów broni, zwłaszcza lotnictwa, oraz dominacji na polu walki jednostek przedstawiają działania zbrojne zakończone ewakuacją z Dunkierki brytyjskich sił ekspedycyjnych. Książka zawiera historię tej kampanii, najważniejsze bitwy i potyczki, uzbrojenie i wyposażenie obu stron (także poniesione przez nie straty) - a także jej następstwa dla Europy, która po podpisaniu aktów kapitulacji znalazła się w znacznej części pod nazistowską dominacją. Kategorie: Literatura popularnonaukowa Język wydania: polski ISBN: 9788311116443 EAN: 9788311116443 Liczba stron: 52 Wymiary: Waga: Sposób dostarczenia produktu fizycznego Sposoby i terminy dostawy: Odbiór osobisty w księgarni PWN - dostawa do 3 dni robocze InPost Paczkomaty 24/7 - dostawa 1 dzień roboczy Kurier - dostawa do 2 dni roboczych Poczta Polska (kurier pocztowy oraz odbiór osobisty w Punktach Poczta, Żabka, Orlen, Ruch) - dostawa do 2 dni roboczych ORLEN Paczka - dostawa do 2 dni roboczych Ważne informacje o wysyłce: Nie wysyłamy paczek poza granice Polski. Dostawa do części Paczkomatów InPost oraz opcja odbioru osobistego w księgarniach PWN jest realizowana po uprzednim opłaceniu zamówienia kartą lub przelewem. Całkowity czas oczekiwania na paczkę = termin wysyłki + dostawa wybranym przewoźnikiem. Podane terminy dotyczą wyłącznie dni roboczych (od poniedziałku do piątku, z wyłączeniem dni wolnych od pracy). Układ z Schengen, podpisany 1985 roku przez Belgię, Francję, Niemcy, Luksemburg i Holandię, stopniowo znosił kontrole paszportowe osób poruszających się w obrębie krajów sygnatariuszy
Benelux – region w Europie Zachodniej składający się z trzech sąsiadujących ze sobą monarchii: Belgii, Holandii i Luksemburga. Nazwę tworzą pierwsze litery nazw tych krajów: Belgique/België (Belgia), Nederland (Holandia), Luxembourg/Luxemburg (Luksemburg). Pierwotnie ta nazwa oznaczała jedynie unię celną wspomnianych Beneluksu są jednymi z najbardziej zaludnionych, najbardziej zurbanizowanych i najlepiej rozwiniętych gospodarczo państw świata. Średnia gęstość zaludnienia wynosi tu 375 osób na km², natomiast stopień urbanizacji - 85%. Traktat powołujący Unię Celną Krajów Beneluksu został podpisany 5 września 1944 r. przez rządy na uchodźstwie przebywające w tym czasie w Londynie. Umowa nabrała mocy prawnej w 1947. Przestała obowiązywać w 1960, kiedy unia celna została zastąpiona Unią Ekonomiczną Krajów Beneluksu. Unia gospodarcza i monetarna łącząca Belgię i Luksemburg została pierwotnie powołana w 1921 roku i wciąż istnieje. Powołanie tej organizacji przyczyniło się do powstania w późniejszym czasie Unii Europejskiej, której założycielami były właśnie kraje Beneluksu, a także RFN, Francja i Włochy. Parlament Beneluksu (pierwotnie Międzyparlamentarna Rada Konsultacyjna) został stworzony w 1955. Zgromadzenie składa się z 21 członków holenderskiego parlamentu, 21 członków parlamentów narodowego i regionalnego Belgii i 7 członków parlamentu luksemburskiego. Traktat powołujący Unię Ekonomiczną Krajów Beneluksu (Benelux Economische Unie/Union Économique Benelux) został podpisany w 1958, a wszedł w życie w 1960. Jego celem było umożliwienie wolnego przepływu pracowników, kapitału, usług i dóbr w regionie. Główna siedziba (sekretariat) organizacji znajduje się w Brukseli. Wspólne prawo nadzoruje i tworzy Rada Ministrów Beneluksu. Co ważne, wspólne prawo nie dotyczy wszystkich dziedzin życia (w tym gospodarczego) w zrzeszonych państwach.
Grupa pierwsza obejmuje Luksemburg, Niemcy, Holandię, Belgię, Francję, Irlandię, Słowenię, Hiszpanię, Polskę i Litwę. Ich krajowe płace minimalne wahały się od 1038 PPS na Litwie do PAKOWANIEPrzesyłki zabezpieczam folią bąbelkową i kartonem. Staram się aby były "odporne na działanie Poczty Polskiej". WYSYŁKAZakupione przedmioty wysyłam nie później niż dwa dni robocze po otrzymaniu płatności. ODBIÓR OSOBISTYZakupione przedmioty możesz odebrać u mnie osobiście po uprzednim umówieniu się. PŁATNOŚĆZapłacić możesz przelewem bankowym na rachunek w Inteligo, poprzez PayU lub przy odbiorze (nie dotyczy odbioru osobistego). KOSZT WYSYŁKIDo kosztu wysyłki nie doliczam żadnych dodatkowych opłat. Płacisz tylko koszt wysyłki Pocztą Polską. Więcej na ten temat znajdziesz na stronie "o mnie". STAN KSIĄŻEKPonieważ stan książki to tylko moja subiektywna ocena staram się opisywać go dokładnie i zamieszczać zdjęcia sprzedawanego egzemplarza. Na stronie "o mnie" znajdziesz na ten temat więcej informacji. Tytuł: Niemiecka inwazja na Francję, Holandię, Belgię i Luksemburg: 1940 Autor: Gordon Rottman, Stephen Andrew Ilosć woluminów: 1 Cykl: - Seria wydawnicza: - Wydawca: Bellona 2010 ISBN: - Oprawa: miękka Wymiary: 20,5x29 Ilość stron: 52 Stan techniczny: bdb (nowa) Opis: Bogato ilustrowana popularna monografia niemieckiego blitzkriegu, który zakończył się bardzo szybkim opanowaniem Francji, Holandii, Belgii i Luksemburga. Francuska koncepcja strategii obronnej, której ucieleśnieniem stała się rozbudowana Linia Maginota, okazała się zgubna i nieprzystająca do niemieckiej idei zadawania szybkich ciosów przy współdziałaniu wszystkich rodzajów broni, zwłaszcza lotnictwa, oraz dominacji na polu walki jednostek pancernych. Autorzy przedstawiają działania zbrojne zakończone ewakuacją z Dunkierki brytyjskich sił ekspedycyjnych. Książka zawiera historię tej kampanii, najważniejsze bitwy i potyczki, uzbrojenie i wyposażenie obu stron (także poniesione przez nie straty) - a także jej następstwa dla Europy, która po podpisaniu aktów kapitulacji znalazła się w znacznej części pod nazistowską dominacją. Stały koszt wysyłki Dla zakupów w więcej niż jednej aukcji koszt wysyłki nie zmienia się i wynosi tyle ile w aukcji z najdroższą wysyłką. Izabranici Save Miloševića će igrati utakmicu 9. kola u četvrtak 16. novembra, na stadionu u Luksemburgu sa početkom od 20:45. Navijači naše reprezentacije će moći pratiti Zmajeve kao i do sada putem kanala BHT 1, te platforme MYTV. Utakmicu iz Luksembruga će prenositi i nekoliko regionalnih i inostranih kanala, a to su: MEGOGO, MTV
OPIS Bogato ilustrowana popularna monografia niemieckiego blitzkriegu, który zakończył się bardzo szybkim opanowaniem Francji, Holandii, Belgii i Luksemburga. Francuska koncepcja strategii obronnej, której ucieleśnieniem stała się rozbudowana Linia Maginota, okazała się zgubna i nieprzystająca do niemieckiej idei zadawania szybkich ciosów przy współdziałaniu wszystkich rodzajów broni, zwłaszcza lotnictwa, oraz dominacji na polu walki jednostek pancernych. Autorzy przedstawiają działania zbrojne zakończone ewakuacją z Dunkierki brytyjskich sił ekspedycyjnych. Książka zawiera historię tej kampanii, najważniejsze bitwy i potyczki, uzbrojenie i wyposażenie obu stron (także poniesione przez nie straty) - a także jej następstwa dla Europy, która po podpisaniu aktów kapitulacji znalazła się w znacznej części pod nazistowską dominacją.
Europejska Wspólnota Węgla i Stali- międzynarodowa organizacja gospodarcza utworzona na podst traktatu paryskiego 18 IV 1951r przez Francję, Holandię, Luksemburg, Belgię,Włochy i RFN na 50 lat. Projektantem traktatu był MSZ Francji Robert Schumann. Niemiecka inwazja na Francję, Holandię, Belgię i Luksemburg - Outlet Bogato ilustrowana popularna monografia niemieckiego blitzkriegu, który zakończył się bardzo szybkim opanowaniem Francji, Holandii, Belgii i Luksemburga. Francuska koncepcja strategii obronnej, której ucieleśnieniem stała się rozbudowana Linia Maginota, okazała się zgubna i nieprzystająca do niemieckiej idei zadawania szybkich ciosów przy współdziałaniu wszystkich rodzajów broni, zwłaszcza lotnictwa, oraz dominacji na polu walki jednostek przedstawiają działania zbrojne zakończone ewakuacją z Dunkierki brytyjskich sił ekspedycyjnych. Książka zawiera historię tej kampanii, najważniejsze bitwy i potyczki, uzbrojenie i wyposażenie obu stron (także poniesione przez nie straty) - a także jej następstwa dla Europy, która po podpisaniu aktów kapitulacji znalazła się w znacznej części pod nazistowską dominacją. Kategorie: Książki » Publikacje akademickie » Nauki humanistyczne » Wojskowość, Wojny, Militaria » Historia wojskowości, Wojskowi i dowódcy » Wojny, bitwy, powstania i rewolucje » II Wojna Światowa Książki » Publikacje specjalistyczne » Nauki humanistyczne » Wojskowość, Wojny, Militaria » Historia wojskowości, Wojskowi i dowódcy » Wojny, bitwy, powstania, rewolucje » II Wojna Światowa Książki » Literatura naukowa i popularnonaukowa » Książki popularnonaukowe Język wydania: polski ISBN: 9788311116443 EAN: 9788311116443 Liczba stron: 52 Wymiary: Waga: Sposób dostarczenia produktu fizycznego Sposoby i terminy dostawy: Odbiór osobisty w księgarni PWN - dostawa do 3 dni robocze InPost Paczkomaty 24/7 - dostawa 1 dzień roboczy Kurier - dostawa do 2 dni roboczych Poczta Polska (kurier pocztowy oraz odbiór osobisty w Punktach Poczta, Żabka, Orlen, Ruch) - dostawa do 2 dni roboczych ORLEN Paczka - dostawa do 2 dni roboczych Ważne informacje o wysyłce: Nie wysyłamy paczek poza granice Polski. Dostawa do części Paczkomatów InPost oraz opcja odbioru osobistego w księgarniach PWN jest realizowana po uprzednim opłaceniu zamówienia kartą lub przelewem. Całkowity czas oczekiwania na paczkę = termin wysyłki + dostawa wybranym przewoźnikiem. Podane terminy dotyczą wyłącznie dni roboczych (od poniedziałku do piątku, z wyłączeniem dni wolnych od pracy). .